ગયા વખતે આપણે વાત કરી હતી રાષ્ટ્રીય પુરસ્કાર જીતનારી ફિલ્મોની અને એમને ઓટીટી પર ક્યાં માણી શકાય એની. આ વખતે એની થોડી વધુ ચર્ચા કરીએ. જાણીએ બીજી પણ એવી ફિલ્મો વિશે જેની સરાહના થઈ છે અને જે ઓટીટી પર જોઈ શકાય છે

દેશની ફિલ્મોને અપાતા રાષ્ટ્રીય પુરસ્કારના મામલે એક વાત સારી છે. એમાં કોઈ એક ભાષાને પ્રાધાન્ય અપાતું નથી. તમામ ભાષાઓને એકસમાન ધોરણે મહત્ત્વ મળે છે. બીજું કે ખાનગી એવોર્ડ્સની તુલનામાં આ એવોર્ડ્સ વિશે ઓછા વિવાદો થાય છે. સરકારી સંચાલન હોવાથી કોઈ કહી શકે કે એમાં ઘાલમેલ થતી હશે, પણ વરસોની લાંબી યાદી જુઓ તો એ ખ્યાલ પણ આવે છે કે બહુધા આ એવોર્ડ્સ યોગ્ય ફિલ્મોને મળ્યા છે. ગયા વખતે આપણે ‘હેલ્લારો’, ‘મિર્ઝા ગાલિબ’, ‘દો આંખેં બારહ હાથ’, ‘અનુરાધા’, ‘શહર ઔર સપના’, ‘તીસરી કસમ’, ‘ભુવન શોમ’, ‘મૃગયા’ની વાત કરી હતી. આ ફિલ્મો આજે પણ દર્શકોના માનસપટ પર છે. એમાંની ઘણી આજે પણ માણવા જેવી છે. સમયના પ્રવાહમાં પણ એમની મનોરંજક કે સામાજિક સંદેશ આપવાની ગુણવત્તા ખાસ્સી ટકી રહી છે.

 આજે વાત કરીએ એવી બીજી થોડી ફિલ્મોની જેમણે રાષ્ટ્રીય પુરસ્કાર જીત્યા છે.

શ્વાસઃ ૨૦૦૩માં આવેલી આ મરાઠી ફિલ્મ જો ના જોઈ હોય તો અવશ્ય જોજો. એના ડિરેક્ટર અરુણ નલાવડે છે, જેઓ દિગ્દર્શક બન્યા તે પહેલાં મુંબઈની બેસ્ટ બસનું સંચાલન કરતા ઉપક્રમમાં નોકરી કરતા હતા. ‘શ્વાસ’ એમની પહેલી ફિલ્મ હતી અને અત્યંત સફળ હતી. ફિલ્મ બનાવવા પૈસા નહોતા છતાં એમણે સાહસ ખેડયું હતું. નિર્માણ માટે અનેક જણનો સાથ મેળવીને તેમણે પડદા પર સરસ વાર્તા  કહેવાનું સ્વપ્ન સાકાર કર્યું હતું. વાર્તા એવી છે કે એક દાદા પોતાના ગામથી દીકરાને મુંબઈ લાવે છે અને તેઓ પૌત્રની આંખનો ઇલાજ કરાવવા માગે છે. વાર્તા હૃદયસ્પર્શી છે અને મનોરંજક પણ. ફિલ્મ પ્રાઇમ વિડીયો પર ઉપલબ્ધ છે.

પેજ થ્રીઃ દિગ્દર્શક મધુર ભંડારકરનો સર્જનાત્મક સૂર્ય મધ્યાહને તપતો હતો ત્યારે, ૨૦૦૪માં, આવી હતી આ ફિલ્મ. આજે પણ એને માણો તો ખ્યાલ આવે કે એ કેટલી સરસ હતી. મુંબઈ આવેલી નવોદિત પત્રકાર માધવીને સેલિબ્રિટીઝના રિપોટગની જવાબદારી મળે પછી શું થાય એની વાર્તા છે. ફિલ્મની ટ્રીટમેન્ટથી લઈને કલાકારોનો અભિનય અને અન્ય પાસાં પણ દમદાર છે. સ્વાભાવિક છે કે કમશયલ ફિલ્મ હોવા છતાં એ રાષ્ટ્રીય એવોર્ડ જીતી તો એનાં કારણો છે. એને માણી શકો છો એમએક્સ પ્લેયર, પ્રાઇમ વિડિયો કે યુટયુબ પર.

બીજા કોઈ પણ એવોર્ડ્સ કરતાં નેશનલ એવોર્ડ્સ થોડા વધુ વિશ્વસનીય છે. હાલમાં આપણી ફિલ્મો માટે આ એવોર્ડ્સ જાહેર થયા છે. કયા ઓટીટી પ્લેટફોર્મ પર અગાઉની કઈ એવોર્ડ વિજેતા ફિલ્મ જોઈ શકાય એની વાત કરીએ…

૧૯૫૪માં ભારતમાં ફિલ્મોને રાષ્ટ્રીય એવોર્ડ્સ આપવાની શરૂઆત થઈ હતી. ભારત સરકારનું ડિરેક્ટોરેટ ઓફ ફિલ્મ ફેસ્ટિવલ્સ ૧૯૭૩થી એનું સંચાલન કરે છે. પહેલાં સંચાલન ઇન્ટરનેશનલ ફિલ્મ ફેસ્ટિવલ ઓફ ઇન્ડિયા અને ઇન્ડિયન પેનોરમા કરતું હતું.

ફિલ્મોના નેશનલ એવોર્ડ્સ માટે કેન્દ્ર સરકાર પેનલ રચે છે. દિલ્હીમાં એવોર્ડ એનાયત થાય છે રાષ્ટ્રપતિના હાથે. એમાં દેશની બધી ભાષામાં પાછલા વરસમાં બનેલી ફિલ્મો સામેલ કરવામાં આવે છે. ફીચર ફિલ્મો ઉપરાંત નોન-ફીચર ફિલ્મોને પણ સ્પર્ધામાં હોય છે. દર વરસે સોથી વધુ ફિલ્મો એવોર્ડ્સ માટે મેદાનમાં હોય છે. કઈ ફિલ્મો ધ્યાનમાં લેવામાં આવશે એના નિયમો છે. એક નિયમ કે દિગ્દર્શક ભારતીય અને નિર્માણ પણ ભારતમાં થયું હોવું જોઈએ. પાછલા કેલેન્ડર વરસમાં જે ફિલ્મોએ સેન્સર બોર્ડનું પ્રમાણપત્ર મેળવ્યું હોય એ સામેલ થઈ શકે છે. લેખકો માટે પણ એમાં ઇનામ છે. વિજેતાને પ્રમાણપત્ર, મેડલ અને રોકડ ઇનામ આપવામાં આવે છે.

મનોરંજન સાથે ફિલ્મનું ભારતીય પરિપ્રેક્ષ્યમાં સામાજિક, રાષ્ટ્રીય મહત્ત્વ પણ ચકાસવામાં આવે છે. ફિલ્મ મનોરંજનના કે સામાજિક કે દેશપ્રેમના દ્રષ્ટિકોણથી વિજેતા થઈ શકે છે. ૧૯૫૩માં શ્રેષ્ઠ ફિલ્મનો પહેલો એવોર્ડ મરાઠી ફિલ્મ ‘શ્યામચી આઈ’ને એનાયત થયો હતો. હાલમાં જાહેર થનારા ૬૯મા એવોર્ડ્સમાં સન્માનની હકદાર તેલુગુ ફિલ્મ ‘પુષ્પાઃ ધ રાઇઝ’ થઈ છે. ૧૯૭૮માં એવોર્ડ જાહેર અપાયા નહોતા. જે ભાષાની ફિલ્મોએ સૌથી વધુ વખત આ એવોર્ડ જીત્યો છે એ હિન્દી નહીં, બંગાળી છે. બાવીસ વખત બંગાળી ફિલ્મોએ મેદાન માર્યું છે. સૌથી વધુ વખત શ્રેષ્ઠ દિગ્દર્શક થનારા સર્જક પણ બંગાળી સત્યજીત રાય છે. એમણે છ વખત આ સન્માન મેળવ્યું હતું. બંગાળી પછી સૌથી વધુ વખત શ્રેષ્ઠ ફીચર ફિલ્મનો એવોર્ડ જીતનારી ભાષા આ રહીઃ મલયાલમ (૧૩), હિન્દી (૧૨), કન્નડ (છ) મરાઠી (પાંચ), તામિલ (ત્રણ), અને બે-બે વખત સંસ્કૃત, આસામીઝ અને તેલુગુ. પહેલીવાર આ એવોર્ડ જીતનારી ગુજરાતી ફિલ્મ ૨૦૧૮ની ‘હેલ્લારો’ હતી. ૨૦૧૪માં મરાઠી ફિલ્મ ‘કોર્ટ’ વિજેતા હતી અને એ ગુજરાતી સહિતની ચાર ભાષામાં બની હતી. ૨૦૧૩માં આપણા સર્જક આનંદ ગાંધીની ‘શિપ ઓફ થિસિયસ’ને આ એવોર્ડ મળ્યો હતો. એ ફિલ્મ ઇંગ્લિશ અને હિન્દીમાં હતી. નેશનલ એવોર્ડ વિજેતા ફિલ્મો ઓનલાઇન જોવા ક્યાં પહોંચી જવું એની વાત બે ભાગમાં કરીશું.

હેલ્લારોઃ અભિષેક શાહ દિગ્દશત આ ફિલ્મ એમએક્સ પ્લેયર પર છે. ૧૯૭૫માં કચ્છના રણમાં એની વાર્તા આકાર લે છે. વરસાદવિહોણા ગામમાં, ભૂતકાળના એક શાપને લીધે સ્ત્રીઓના ગરબા રમવા પર પ્રતિબંધ છે. એવામાં પાણી ભરવા જતી ગામની મહિલાઓને નજર પડે છે એક પરદેશી ઢોલી. ‘હેલ્લારો’માં આપણા ઉત્કૃષ્ટ કલાકારોનો શંભુમેળો છે. એની અભિનેત્રીઓને ફિલ્મ માટે શ્રેષ્ઠ અભિનયનો એવોર્ડ પણ અપાયો હતો.

મિર્ઝા ગાલિબઃ ૧૯૫૪માં આ સન્માન મેળવનારી પહેલી હિન્દી ફિલ્મ આ હતી. એ ઉપલબ્ધ છે ઇરોસ નાઉ પર. ખાં સર્જક સોહરાબ મોદી નિર્માતા-દિગ્દર્શક હતા. ભારત ભૂષણ અને સુરૈયા જેવાં સુપર કલાકારોની ફિલ્મનાં ગીતો પણ અમર છે. સ્વાભાવિક છે વાત મિર્ઝા ગાલિબની હોય તો ગીતો અવ્વલ હોવાનાં જ. ‘દિલ એ નાદાં તુઝે હુઆ ક્યા હૈ’, ‘આહ કો ચાહિયે’, ‘નુક્તા ચીન હૈ’… માણવા પહોંચી જાવ ઓટીટી પર, માણો નોસ્ટાલજિક ફીલિંગ.

ફિલ્મસ્ટાર્સે ફિલ્મો થકી મળતી લોકપ્રિયતાને કાયમ બીજા અનેક મોરચે કેશ કરી છે. મોડેલિંગ હોય કે મહેમાન તરીકે ક્યાંક અલપઝલપ હાજરી નોંધાવીને તગડી ફી વસૂલવાની વાત, ફિલ્મોની લોકપ્રિયતા કલાકારને ક્યાંય લઈ જાય છે. એટલે જ ઓટીટીના તૈયાર ભાણે પલાંઠી વાળીને જ્યાફત ઉડાવવી ફિલ્મસ્ટાર્સ માટે ડાબા હાથનો ખેલ છે

વાત કાં તો મગજમાં બેસે એવી નથી કાં પછી મગજને ચકરાવે ચડાવી દે એવી છે. ઓટીટી માટે જ બનેલી બિગ બોસની સીઝન ટુ જસ્ટ હમણાં પતી. ભાઈજાન સલમાન ખાને એને હોસ્ટ કરી. છપ્પન એપિસોડ્સ એના થયા. સત્તર જૂનથી 14 ઓગસ્ટ સુધી સિરીઝ ચાલી. એટલામાં, એટલે કે બે મહિનાથી ઓછા સમયમાં ગેલેક્સી એપાર્ટમેન્ટ્સમાં રહેતા સલ્લુમિયાંના ઘેર કડકડતા સાતસો કરોડ રૂપિયા પહોંચી ગયા. એક એપિસોડના રૂપિયા સાડાબાર કરોડ પ્રમાણે, છપ્પન એપિસોડ માટે.

બિગ બોસે માત્ર સલમાનને નહીં, એન્ટિલિયાવાસી મુકેશ અંબાણીને પણ બખ્ખાં કરાવી દીધા છે. ઓટીટીની દુનિયામાં એમના જિયો સિનેમાએ આની પહેલાં આઈપીએલથી તરખાટ મચાવ્યો અને હવે આ સિરીઝથી. અતિશય માથામાં વાગે એવી અને કોઈને ગમે કે ના ગમે છતાં પોતાની રીતે જ ચાલતી આ સિરીઝ દસ કરોડ લોકોએ જોઈ. આટલા બધા લોકો તો સેટેલાઇટ ટીવીની સેંકડો ચેનલ્સ પર આવતી અગણિત સિરિયલ્સમાંની અઠાણુ ટકા સિરિયલ નથી જોતા. હદ કહેવાય. મનમાં એમ થાય કે આ ક્રેઝ શાનો છે, સલમાનનો, જિયોનો, બિગ બોસનો, ઓટીટીનો કે કોનો? અને એમ પણ થાય કે ફિલ્મી સ્ટાર્સ અત્રતત્રસર્વત્રથી કમાયા પછી હવે ઓટીટી પરથી પણ મેક્ઝિમમ નાણાં ઉસેડતા રહેવાના છે?

થોડા સમય પહેલાંના અહેવાલો મુજબ ઓટીટી પરથી કમાવામાં અજય દેવગણે પણ બાજી મારી હતી. રુદ્રઃ ધ એજ ઓફ ડાર્કનેસ સિરીઝ માટે અજયને સવાસો કરોડ રૂપિયા મળ્યા હતા. હવે આ બેઉ મહેનતાણાંની તુલના જો ઓટીટીથી જ સ્ટાર થનારા જીતેન્દ્ર કુમાર જેવા કલાકારોને મળતાં મહેનતાણાં સાથે કરવા બેસો તો ફટાક દઈને કહેવું પડે, “રહેવા દો બાપડા, એવી તુલના કરવાનો કોઈ અર્થ નથી.” જીતેન્દ્રએ ઓટીટી માટે એક એપિસોડના પચાસ હજાર રૂપિયા માત્ર, એ રીતે કામ કર્યું છે. હવે બોલો.

બોલિવુડના સ્ટાર્સને આવકના વિકલ્પોની ખરેખર કમી નથી. અભિનય કરે કે ના કરે, ફિલ્મ ચાલે કે ના ચાલે, એમની કમાણીની ગાડી પાંચમા ગિયરમાં રહે છે. મોડેલિંગ કરીને, રિબન કાપીને, મહેમાન તરીકે થોડી મિનિટો કશેક હાજરી નોંધાવીને, ઇન્સ્ટા કે ટ્વિટર ઉર્ફે એક્સ પર મેસેજ મૂકીને આ લોકો નાણાં ઉસેડતા જ રહે છે, ઉસેડતા જ રહે છે. ઓટીટી માટે એમની ઉપસ્થિતિ એક રીતે વરદાન તો બીજી રીતે શાપ છે. વરદાન એટલે કે એમના લીધે એમના ચાહકો ઓટીટી સુધી ખેંચાઈ આવે છે અને પ્લેટફોર્મસની વ્યુઅરશિપ વધવા સાથે એની પહોંચ વધે છે. શાપ એટલા માટે કે ઓટીટી પ્લેટફોર્મ્સ આડકતરી રીતે સ્ટારડમના ગુલામ થઈ રહ્યા છે અને બોલિવુડનું એના પર આધિપત્ય સ્થપાઈ રહ્યું છે.

સૈફ અલી ખાન, મનોજ બાજપાયી, બોબી દેઓલ, નવાઝુદ્દીન સિદ્દીકી, રાધિકા આપ્ટે, અલી ફઝલ, સુસ્મિતા સેન, માધુરી દીક્ષિત, કાજોલ, અનિલ કપૂર, આદિત્ય રોય કપૂર, શાહિદ કપૂર, શેફાલી શાહ, યામી ગૌતમ… એટલાં બધાં સિતારાઓએ ઓટીટી પર અલપઝલપ અથવા નિયમિત હાજરી નોંધાવી છે કે આખી યાદી લખવી પણ અઘરી છે. આમાંના મનોજ બાજપાયી, અલી ફઝલ, સુસ્મિતા સેન, શેફાલી શાહ અને કંઈક અંશે બોબી દેઓલ જેવાં સ્ટાર્સને અલગ તારવી લઈએ કેમ કે એમના માટે ઓટીટી ખરા અર્થમાં એક નવી શરૂઆત અને વધુ રસપ્રદ દુનિયા સાબિત થઈ છે. આ સ્ટાર્સ એવાં છે જેમને એમની ક્ષમતાનુસાર તકો આપવાનું બોલિવુડે કહો બંધ કર્યું હતું. ઓટીટી પર એમનું આગમન અને એમનું છવાઈ જવું દર્શકો માટે પણ સાનંદાશ્ચર્ય જેવી વાત રહી અને સ્ટાર્સ માટે પણ નવી ઇનિંગ્સ બની.

અજય દેવગણ, સલમાન ખાન, કાજોલ, માધુરી, શાહિદ વગેરે માટે કહી શકાય કે એમણે સ્ટારડનું સ્માર્ટ એક્સટેન્શન કર્યું છે. ફિલ્મો થકી મળેલી લોકચાહનાને એમણે વ્યવસ્થિત રીતે ઓટીટી પ્લેટફોર્મ્સ પર રોકડી કરી છે. અલબત્ત, એવું કરવાનો એમને પૂરેપૂરો અધિકાર છે. એમને ઓટીટી પર માણવાનો એમના ચાહકોને પણ અધિકાર છે. મુશ્કેલી એટલી કે અતિસ્ટારડમથી ઓટીટી ધીમેધીમે ઘરેડનો ભોગ બની શકે છે. મુશ્કેલી એ કે ઓટીટી પર પણ બોલિવુડ જેવી ઘીસીપીટી ચીજો આવવા માંડી છે અને એની સંખ્યા હજી વધી શકે છે. મુશ્કેલી એ કે સ્ટાર્સની હાજરીને લીધે ઓટીટી પર નવોદિત અને પ્રતિભાશાળી કલાકારો માટે પોતાને સિદ્ધ અને પ્રસ્થાપિત કરવાનું કામ અઘરું થઈ શકે છે.

પડદે દેખાતાં દૃશ્યો માત્ર જોવાનાં નહીં, પણ જીવવાના અને જાતે અનુભવવાનાં થઈ જાય એ દિવસો દૂર નથી. વિડીયો ગેમમાં જેમ રમનાર ગેમમાં સર્જાયેલી દુનિયા જાતે ઘમરોળે છે એમ ઓટીટીના શોઝમાં પણ થઈ શકવાનું છે. મેચ કે મ્યુઝિક કોન્સર્ટ જોવા મોંઘી ટિકિટ લઈ સ્ટેડિયમમાં જઈ જેવો આનંદ ના માણી શકાય એવો મેટાવર્સથી ઘેરબેઠા માણી શકાશે…

ધારો કે અમદાવાદમાં ભારત અને પાકિસ્તાન વચ્ચે ક્રિકેટ મેચ રમાઈ રહી છે. આપણું સ્ટેડિયમ ભલે વિશ્વનું સૌથી મોટું ક્રિકેટ સ્ટેડિયમ હોય, પણ છેવટે એની દર્શકો સમાવવાની એક હદ છે. મેચના મહિનાઓ પહેલાં એની ટિકિટ ચપોચપ વેચાઈ જવાથી અનેક હરખપદુડા દર્શકો બળાપો કાઢી રહ્યા છે કે હું રહી ગયો (કે રહી ગઈ)! આ દર્શકોને જો પહેલી હરોળની કે વીઆઈપી બોક્સની ટિકિટ મળી જાય, તો?

એ શક્ય થવામાં કદાચ ઝાઝો સમય નહીં લાગે. એટલું જ નહીં, મેચ જોવા દર્શકે સ્ટેડિયમ સુધી લાંબા પણ નહીં થવું પડે. ઘેરબેઠા, પોતાની આંખો સમક્ષ રાખેલી કે આંખો પર પહેરેલી સ્ક્રીન પર કે ટીવી પર એ મેચ બિલકુલ એવી રીતે માણી શકશે જેવી રીતે માણી શકાય સ્ટેડિયમમાં. એ શક્ય કરશે ઓટીટી પ્લેટફોર્મ્સ અને મેટાવર્સનું મિલન. માત્ર એ શું કામ, આ મિલન મનોરંજન અને જાહેરાતની દુનિયાનું કલેવર પણ સમૂળગું બદલાવી નાખે એવી એમાં તાકાત હશે.

પહેલાં મેટાવર્સ શબ્દને સમજી લઈએ જે આજકાલ બહુ વપરાય છે. ૧૯૯૨ની નીલ સ્ટિફન્સનની એક સાયન્સ ફિક્શન નોવેલ નામે ‘સ્નો ક્રેશ’ આવી હતી. એમાં મેટાવર્સ શબ્દ પહેલીવાર વપરાયો હતો. એ શબ્દ બન્યો હતો મેટા શબ્દ અને યુનિવર્સમાંના વર્સને ભેગા કરીને. મેટાના બે અર્થ થાય, એક છે કોઈ સ્થિતિ કે પરિવર્તન સંબંધિત, અને બીજો અર્થ છે, ઉચ્ચતર કે વિશાળ.  યુનિવર્સ એટલે વિશ્વ. મેટાવર્સ, ઇન શોર્ટ, એટલે એક કાલ્પનિક વિશ્વ. એમાં સ્થળ અને પદાર્થ સર્જવામાં આવે છે. એની સાથે વ્યક્તિ ટેકનોલોજીની મદદથી એક શરીર કે અવતાર ધારણ કરીને એકરસ થાય છે. મોબાઇલ અને ઇન્ટરનેટ વાપરતાં વાપરતાં હવે અવતાર એટલે શું એનાથી લગભગ સૌ પરિચિત થઈ ગયા છે. વર્ચ્યુઅલ રિયાલિટી અને આર્ટિફિશિયલ ઇન્ટેલિજન્સના સંગમથી અવતાર ધારણ કરીને વ્યક્તિ અનેક કાલ્પનિક વિશ્વોમાં વિહરી શકશે. સાથે, પેલી મેચ જેમાં ટિકિટ ના મળી એનો આનંદ પણ માણી શકશે.

કલાકારોને સિતારા શાને કહેતા હશે? અમુક ચહેરા સાવ અજાણ્યા હોય અને અચાનક પ્રસિદ્ધિના આકાશમાં ચમકવા માંડે એટલે? એકવાર નામ થયા પછી અમુક શુક્રતારાની જેમ સતત ઝણહળતા રહે અને અમુક ખરી પડે, એટલે? કોને ખબર, પણ જે રીતે ઓનલાઇન મનોરંજનની દુનિયામાં સદંતર અજાણ્યા ચહેરા આવીને છવાઈ જાય છે એ જોઈને કલાકારોને સિતારા કહેવું એકદમ વાજબી લાગે.

અજાણ્યા ચહેરામાંથી સિતારા થનારાં બે કલાકારો એટલે શોભિતા ધુલિપાલા અને સુવિન્દર વિકી. શોભિતા હવે ખાસ્સું જાણીતું નામ છે. સુવિન્દર ‘કોહરા’ વેબ સિરીઝથી છવાઈ ગયા છે. ‘કોહરા’ પંજાબી સિરીઝ છે. હિન્દી સહિતની ભાષાઓમાં માણી શકાય છે. એની શરૂઆત રસપ્રદ છે. ધુમ્મસિયાળી એક સવારે એક યુવક અને યુવતી ખુલ્લા ખેતરમાં કામુક પળો માણી રહ્યાં છે. એકાએક કર્મ વચ્ચે પડતું મૂકીને યુવક સતત ભસ-ભસ કરી રહેલા કૂતરાને ભગાડવા જાય છે… અને એના હોશ ઊડી જાય છે, કારણ કે એની નજર પડે છે એક શબ પર!

આવે છે પોલીસ. એમાં એક છે બલબીર સિંઘ ઉર્ફે સુવિન્દર. કારકિર્દીનાં અનેક વરસો પછી પણ બલબીર મામૂલી સબ ઇન્સ્પેક્ટરથી વિશેષ કશું નથી. ‘કોહરા’માં બલબીરના પાત્રએ બેહદ પ્રશંસા અંકે કરી છે. ક્રાઇમને કેન્દ્રમાં રાખીને આવેલી અનેક વેબ સિરીઝ પછી પણ કોહરાએ તરંગો સર્જ્યાં છે. એનું એક સશક્ત કારણ સુવિન્દરનો અભિનય છે. શી ખાસિયત છે એમના અભિનયની?

કલાકારના હાથમાં હોય છે પાત્રને સાકાર કરવાનું મહા અઘરું કામ. લખાણ એક વાત છે અને દિગ્દર્શન બીજી વાત. કલાકારે એ બન્નેને પાર કરીને આગળ જવાનું હોય છે. એણે પાત્રને સૂઝબૂઝથી સમજવાનું અને જીવંત કરવાનું હોય છે. એ કામ સુવિન્દરે એટલી બખૂબી કર્યું છે કે ‘કોહરા’ સમગ્રપણે એમની સિરીઝ લાગે છે. એવું કરવામાં એમણે આંખો અને મૌનનાં શોનો ઉપયોગ કર્યો છે. બહુ ઓછા કલાકારોએ આ કળા આત્મસાત કરી હોય છે. વીતેલા સમયના અમુક કલાકારોમાં આપણે એ ખૂબી હતી. જેમ કે ગુરુદત્ત, સંજીવ કુમાર. બીજાં નામ પણ છે જ છતાં, વાત અત્યારે સુવિન્દરની છે.

‘કોહરા’ના શરૂઆતી એપિસોડમાં દર્શક તરીકે થાય કે અચ્છા, ઓછાબોલું લાગે છે બલબીરનું પાત્ર, આગળ કદાચ ફાટશે ત્યારે નવો રંગ આવશે. એવું કશું થતું નથી. એનાથી ઊલટું, સિરીઝ આગળ વધે છે એમ બલબીર મૌન રહીને એટલો બોલકો થાય છે કે એની આંતરપીડા, એના મનમાં ચાલતી કશ્મકશ વગર શબ્દોએ વીંધવા માંડે છે. સુવિન્દરનું પાત્ર એના વાસ્તવિક, મધ્યવયસ્ક કરતાં મોટી વયનું છે. છતાં એ પાત્ર જીવી ગયા છે.

સુવિન્દર મૂળ હરિયાણાના સિરસાના છે. ચંદીગઢમાં મોટા થયા છે. પિતાને પ્રયોગાત્મક રંગભૂમિ કરતા જોઈને સુવિન્દરને અભિનયમાં રુચિ જાગી હતી. આઠમા ધોરણમાં ભણતાં એમણે ‘અંધેરી નગરી ચૌપટ રાજા’ નાટકમાં અભિનય કર્યો હતો. પંજાબી ફિલ્મોમાં કારકિર્દી શરૂ કરી હતી છેક ૨૦૦૨માં, ‘દેશ હો યા પરદેશ’ ફિલ્મથી. એમાં લીડમાં હતાં ગુરુદાસ માન અને જુહી ચાવલા. ત્યાંથી ‘કોહરા’ પહોંચતા એમને બે દાયકા લાગ્યા. ઓવર ધ ટોપ કોમેડી માટે પંજાબી ફિલ્મ ઇન્ડસ્ટ્રી જાણીતી છે. એ માહોલમાં ખાસ્સો સમય કાઢવા છતાં બલબીરને ન્યાય આપવો એ પોતાનામાં એક કમાલ છે. ‘કોહરા’ પહેલાં નાનાં નાનાં પાત્રો કરતાં એમણે સંઘર્ષ ખેડયો છે. ‘પાતાલલોક’ નામની સફળ સિરીઝના એક એપિસોડમાં ક્ષુલ્લક પાત્રમાં એ હતા. શાહિદવાળી ‘ઊડતા પંજાબ’માં કાકુ તરીકે આવ્યા અને ભુલાઈ ગયા. અક્ષયની ‘કેસરી’માં નાયક લાલ સિંઘ તરીકે પણ ખાસ નોંધ નહોતી લેવાઈ. હવે વાત બદલાઈ ગઈ છે. આઈએમડીબીના કલાકારોના રેટિંગમાં દીપિકા પદુકોણ પછી તેઓ હાલમાં બીજા નંબરે સૌથી લોકપ્રિય કલાકાર છે. ગજબ અચીવમેન્ટ. વાહ, સુવિન્દર!

શોભિતા ધુલિપાલા પણ એવી જ રીતે પોતાનું સ્થાન બનાવીને અત્યારે કરિયરના શ્રે કાળમાંથી પસાર થઈ રહ્યાં છે. એકત્રીસ વરસની આ અભિનેત્રી હિન્દી, મલયાલમ, તામિલ, તેલુગુ ઇન્ડસ્ટ્રીમાં કાર્યરત છે. દસ વરસ પહેલાં મિસ ઇન્ડિયા અર્થનો ખિતાબ એમણે જીત્યો હતો. ૨૦૧૬માં અનુરાગ કશ્યપે એમને તક આપી હતી ‘રમણ રાઘવ ૨.૦’ ફિલ્મમાં. બ્યુટી કોન્ટેસ્ટ જીતનારી ઘણી યુવતીઓ અભિનયના વિશ્વમાં છવાઈ છે અને ઘણી, આ તો સાવ પ્લાસ્ટિક છે, એમ બદનામ પણ થઈ છે. શોભિતા બેમાંથી કોણ છે એ સિદ્ધ થયું ‘મેઇડ ઇન હેવન’ સિરીઝથી. એમાં તારા ખન્નાનું પાત્ર એમણે ભજવ્યું અને બસ, ત્યારથી પાછા વળીને જોયું નથી. એ પાત્ર ભજવવા મળ્યા માટે શોભિતાએ સોનમ કપૂરનો પણ આભાર માનવો જોઈએ, કારણ પાત્ર સૌથી પહેલાં ઓફર થયું હતું સોનમને. એમણે એ નકાર્યું અને મેકર્સે વિચાર્યું કે આ પાત્રમાં નવો ચહેરો લઈએ. બસ, શોભિતાનું નસીબ ખુલી ગયું.

શોભિતા તેલુગુભાષી છે. માતૃભાષાની ફિલ્મમાં એમને ‘મેઇડ ઇન હેવન’ પછી તક મળી, ૨૦૧૮માં. પછી તો એ સતત રહી વ્યસ્ત છે. હાલમાં ‘ધ નાઇટ મેનેજર’ સિરીઝમાં પણ એમને કાવેરી જેવું સરસ પાત્ર મળ્યું છે.